ԿԵՆՍԱԳՐԱԿԱՆ ԳԵՐԱՊԱՅԾԱՌ ՏԷՐ ԼԵՒՈՆ ԱՐՔ. ԶԷՔԻԵԱՆԻ
Աւազանի անունով Պօղոս, ծնած է Պոլիս 21 Հոկտեմբեր 1943-ին։ Յետ միջնակարգ կրթութեան Վենետիկի Մխիթարեան Հայրերու Սուրբ Ղազար Դպրեվանքին մէջ, յաճախած է Հռոմի Գրիգորեան Համալսարանը՝ ստանալով փիլիսոփայութեան (1962) եւ աստուածաբանութեան (1966) մագիստրոսի տիտղոս։
Քահանայ ձեռնադրուած է 21 Մայիս 1967-ին, ձեռամբ Կարապետ Արք. Ամատունիի:
1968-ին վերադառնալով ծննդավայրը, փիլիսոփայութեան դոկտորականը պաշտպանած է 1973-ին, Իսթանպուլի Պետական Համալսարանին մէջ իբրեւ նիւթ ունենալով՝ «Ս. Օգոստինոսի ճանաչողական դրութեան մէջ ներգոյութեան սկզբունքը եւ ենթակայի ինքնաճանաչումը»։
1974-ին հաստատուած է Վենետիկ՝ Սուրբ Ղազար, ստանձնելով «Հայ Ընտանիք» պարբերաթերթին խմբագրապետի եւ Բազմավէպ հայագիտական հանդէսին փոխ-խմբագրապետի պաշտօնները, այս վերջինի խմբագրապետութիւնը վարած է 1980-1985։
1974-1981 վարած է Սուրբ Ղազարու Հայկական ճեմարանին գիտական քարտուղարի պաշտօնը, իսկ 1982-1985 եղած է Մուրատ-Ռափայէլեան վարժարանի տեսուչ, ուր 1984–1985ի Օգոստոսին կազմակերպած է Հայ Լեզուի եւ Մշակոյթի ամառնային խտացեալ դասընթացք։
1976-ին կարգուած է Վենետիկի Պետական Համալսարանին Հայ Լեզուի եւ Գրականութեան դասախօս, սոյն դասընթացքը 1983ին վերածուած է ամբիոնի։
1976-ին սկսած է գործակցիլ հայ արուեստի յայտնի մասնագէտ Պրոֆ. Ադրիանոյ Ալպագո-Նովելլոյի հետ, միասին կազմակերպելով Միլանի Հայ Մշակոյթի Ուսումնասիրութեան եւ Վաւերագրումի Կեդրոնը, որու մնայուն աշխատակիցը եղած է մինչեւ Կեդրոնին Վենետիկ փոխադրութիւնը 1991-ին։ 1988-էն սկսեալ կը դասաւանդէ Հայ Եկեղեցւոյ պատմութիւն, աստուածաբանութիւն եւ հոգեւորութիւն Հռոմի Քահանայապետական Արեւելագիտական Ինստիտուտին մէջ։
1982-1990 եղած է Վարչական անդամ AIEA/ՀՈՄԸ-յի (Հայագիտական Ուսմանց Միջազգային Ընկերակցութիւն)։
1986-ին հիմնած է Վենետիկի Համալսարանին Հայ Լեզուի եւ Մշակոյթի ամառնային խտացեալ դասընթացքը: Այս դասընթացքին զուգահեռ լոյս ընծայած է 1993-ին աւելի քան 25 հոգինոց անձնակազմի մը աշխատակցութեամբ «Հայերէն Խօսինք» տեսերիզը 2 ժամ եւ 17 վայրկեան տեւողութեամբ։
1987-ին հիմնած է Պո-Արաքս Մշակութային Ընկերակցութիւնը, իսկ 1990-ին հիմնադիրներէն եղած է Իտալիարմենիա Ընկերակցութեան։ Կազմակերպչական այլ աշխատանքներէն յիշենք 1983-ի Հայ Շարժանկարի փառատօնը Վենետիկ, 1988-ի Հայ Արուեստի Միջազգային Ե. Սիմպոզիումը՝ Իտալիա, 1990-ի ցուցահանդէսը՝ «Հայերը Իտալիոյ մէջ» եւ 2011-ին «Հայաստան Քաղաքակրթութեան Դրոշմներ» ցուցահանդէսը համագործակցութեամբ Փրոֆ. Կապրիելլա Ուլուհոճեանի եւ Վարդան Կարապետեանի։
Տ. Լեւոն Արք. Զէքիեան խմբագրած է այլեւայլ հեղինակներու աշխատակցութեամբ կազմուած քսանհինգ հատորներ եւ հեղինակ է աւելի քան երկուհարիւրքսան գիտական յօդուածներու եւ տասներեք մենագրութիւններու, որոնցմէ յիշենք՝ Հայ թատրոնի առաջին քայլերը Եւ Հայ Վերածնունդի շարժումը (1975), Համամիութենական տրամախօսութիւն մը ԺԲ. դարուն (1978), Օգոստինեան ներգոյապաշտութիւնը (1980, իտալերէն, հայերէն ամփոփ հրատարակութիւն Բազմավէպի մէջ, Հումանիզմ. Ներյղացային բովանդակութիւններ ու պատմական արմատներ (1981, թրքերէն, բ. տպ. 2007), The Armenian Way to Modernity. Armenian Identity between Tradition and Innovation, Specificity and Universality (1997), Տրամասութիւնը Արժէքի եւ պատահականութեան միջեւ. Մշակութային երեւութաբանութիւնէ դէպի արժեբանական վերհիմնաւորում (1998, իտալերէն), Հայ հոգեւորականութիւնը. Ս. Գրիգոր Նարեկացիի Մատեան Ողբերգութեանը (1999, իտալերէն), Հայաստան եւ Հայերը. Հերձատած Ոստան, եւ հոգեւոր հայրենիք, վերապրումի մարտահրաւէրը (2000, իտալերէն), Ինքնութեան Խճանկար (Պէյրութ, 2001), Հոգիի եւ ինքնութեան հետքերով (Երեւան, 2001), Հայապատում... Ներտողային (Լոյս Անճելոս, 2001)։
Արտասահմանեան անդամ է ՀՀ Գիտութիւնների Ազգային Ակադեմիայի եւ իսկական անդամ Գրականութեան, Գիտութիւններու եւ Արուեստներու Վենետիկեան Ակադեմիային։ Պարգեւատրուած է Երեւանի Պետական համալսարանի ոսկեայ մետալով։
Սրբազան Քահանայապետին կողմէն անուանուած է Առաջնորդ Արքեպիսկոպոս Պոլսոյ 21 Մայիս 2014-ին: Արքեպիսկոպոս ձեռնադրուած է 13 Սեպտեմբեր 2014-ին, ձեռամբ Երջանկայիշատակ Տ. Ներսէս Պետրոս ԺԹ. Կաթողիկոս Պատրիարքի, Պոլսոյ Ղալաթիայի Ամենասուրբ Փրկիչ պատմական եկեղեցւոյ մէջ:
2014-էն 2019 վարած է Թուրքիոյ Կաթողիկէ Եպիսկոպոսաց Ժողովի նախագահութիւնը:
Այժմ, Արհի. Տ. Լեւոն Արքեպիսկոպոս Զէքիեան Քահանայապետական լիազօր ներկայացուցիչ պատուիրակն է Մխիթարեան Միաբանութեան համար եւ Թուրքիոյ Հայ Կաթողիկէներու Առաջնորդը: